Ik kan het me nog goed herinneren. Ik moet een jaar of vijf geweest zijn toen Rubens Poppentheater voor het eerst bij ons op school kwam. Ruben en zijn poppen waren een begrip in Zuid Limburg. We mochten met een aantal klassen tegelijkertijd in de gymzaal op de grond gaan zitten en Ruben stond met zijn poppen klaar om ons het verhaal van Klaas Vaak te laten beleven. Ik vond het ongelofelijk spannend en de personages kwamen door Rubens handen en stem tot leven. Natuurlijk speelt de kindergeest hier ook een rol. Maar toch, de poppen werden op een bepaalde manier echt.
Ruben ben ik met zijn poppen nog wel eens tegengekomen in de stad. Dan stond ik altijd even stil en om te kijken naar wat ik ooit zag. De betovering op de kindergezichtjes wanneer Ruben met zijn poppen een van zijn vele verhalen vertelt. Hoe de wereld ook verandert en welke technieken we ook verzinnen, poppen blijven tot de verbeelding spreken.
Zo blijkt ook maar weer wanneer Paul een tijdje terug heel enthousiast vertelt over de Thunderbirds. De poppenserie uit de jaren ’60 met de zo kenmerkende poppen. Ik kan me herinneren dat ik er bij oma nog wel eens naar gekeken heb, maar om de een of andere manier heb ik er geen speciale herinneringen aan.
Paul, enthousiast als altijd, stuurt me een paar afleveringen door. Hij wil weten wat ik ervan vind en ik ben ook wel nieuwsgierig naar wat hij er zoal in ziet. Waarom weet ik niet maar het grijpt me meteen. De bombastische muziek en de vormgeving van de poppen en de decors vind ik geweldig. Je ziet zo hier en daar vrij duidelijk dat de wereld van Gerrie Anderson kleiner is dan de onze en je ziet de touwtjes lopen waarmee de bewegingen van de poppen gestuurd worden. Toch sleept het verhaal je meteen mee. De touwtjes verdwijnen en je komt in een vreemde science fiction wereld terecht.
Behalve Thunderbirds blijkt Anderson nog meer poppenseries gemaakt te hebben. Inmiddels ook enthousiast ben ik begonnen aan een van zijn andere series, Stingray. Een superheldenverhaal dat zich voornamelijk afspeelt in zee en in het denkbeeldige dorpje Marineville. Troy Tempest redt met zijn onderzeeër ‘Stingray’ menig maal de wereld van de ondergang en de verhalen hebben een hoog James Bond gehalte. Er komen diepzee wezens in voor die onze wereld willen veroveren en de mensheid daarbij een kopje kleiner willen maken. Maar Troy redt ons keer op keer. Ondanks die voorspelbaarheid is het gewoon leuk om naar te kijken. De betovering van Ruben, zo lang geleden, werkt nog steeds. De poppen van Anderson zuigen je mee hun wereld in. De vormgeving inspireert. Het lijkt erop dat voor mij deze week een poppenkast is opengegaan….
Recente reacties